Eerst de mens, dan de taak

Leiderschap is verbinden, nu meer dan ooit!
Door Ingrid Smit

Het is acht uur donderdagavond. Ik zit met een kop koffie klaar achter mijn laptop voor het webinar van Esther Perel. Vanavond vertelt ze over hoe we in verbinding blijven en onze werkrelaties goed houden, als fysieke nabijheid niet mogelijk is.

Hoe doe jij dat eigenlijk en wat werkt goed voor jou?

De laptop als venster naar de wereld

Esther Perel is Belgisch-Amerikaans relatiepsycholoog, schrijfster en spreekster, bekend om haar onderzoek naar de spanning tussen de behoefte aan veiligheid en vrijheid in menselijke relaties. Haar ervaringen en inzichten vertaalt ze steeds meer en meer naar de werkvloer.

Ik ben heel nieuwsgierig naar haar verhaal, want het vele online werken en communiceren is natuurlijk erg handig en fijn. Het is daarnaast ook vermoeiend, intensief en soms verwarrend. Ik ervaar zelf ook al weken hoe intens het vele videobellen is. Ik hoor zo vaak om me heen hoe balans en structuur zoek is door het jongleren tussen thuiswerken, lesgeven aan de kinderen, het aandacht geven aan partner en kinderen, ouders en vrienden.

Ik zit er klaar voor! Mijn laptop is de afgelopen weken een soort venster naar de wereld geworden. Het is het apparaat dat me helpt om te verbinden met de buitenwereld. Ik spreek mijn collega’s door dit venster, ik geef mijn trainingen online en doe mijn één op één coachgesprekken via dit apparaat. Ik bestel mijn boeken en mijn sportschoenen online en zelfs de boodschappen haal ik via dit venster in huis. Het is mijn lijntje naar de buitenwereld en ik ervaar het ook als heel vermoeiend. Er ontstaat een soort haat-liefde verhouding met mijn laptop.

Rollen lopen door elkaar heen en grenzen vervagen

De vermoeidheid die ik en veel mensen ervaren heeft volgens Perel te maken met het feit dat alle rollen en grenzen door elkaar heen lopen. Al zittend aan de keukentafel, ben je niet alleen werknemer, opdrachtgever, collega en teamleider, maar je kinderen komen ook langs, of je partner heeft een vraag, of je moeder belt even tussendoor. Alle rollen, privé en zakelijk komen op één dag voorbij op diezelfde plek in je huis. Door elkaar heen. Er is geen structuur meer tussen tijd en ruimte, de grenen tussen de verschillende rollen die je in je leven hebt vervagen. En de omgeving waarin je je bevindt is tweeledig.

Je bevindt je in de fysieke omgeving waarin je werkt, je huis, je keukentafel of je slaapkamer enerzijds en de omgeving waar je gesprekspartner zich bevindt. Daar gaat ook aandacht en energie naartoe. Je brein is dan ook op twee plekken tegelijk. Terwijl je ook nog eens de hele tijd naar je eigen gezicht in het scherm kijkt.

Inmiddels heb ik dat uitgezet, dat venstertje tijdens het videobellen waarin ik mezelf zie. Dat leidt enorm af. Ik las deze week namelijk een heerlijke vergelijking over dit punt. Stel je eens voor dat je in een live vergadering bent terwijl iemand continu een handspiegel voor je neus houdt! Wat zou dat doen met je energie en aandacht?

Kwaliteit van je werk wordt bepaald door onze werkrelaties

Al jarenlang pleit Perel dat de kwaliteit van je leven bepaald wordt door de kwaliteit van je relaties. Dat gaat niet alleen over je partnerrelatie, het gaat ook over je relaties met gezinsleden, vrienden, familie, buren, sportclubs, enz.  Dit uitgangspunt kun je natuurlijk ook loslaten op de context van je werk: de kwaliteit van je werk wordt bepaald door de kwaliteit van je werkrelaties.

De vraag is dan ook:

-Wat heb jij de afgelopen tijd gedaan om je werkrelaties te verbeteren?
-Hoe heb je verantwoordelijkheid genomen om in verbinding te blijven?
-Hoe heb jij aandacht gegeven aan de situatie van je collega’s?

Eerst de mens, dan de taak

Nu wij niet meer – of tijdelijk veel minder – live met elkaar verbinden en elkaar niet meer aanraken, hoe verbind je dan wel?

Want verbinden met de ander komt met een handdruk, een schouderklop, een wandeling samen buiten, een aanraking. Hoe verbind je nu je jouw collega niet meer even spontaan bij het koffieapparaat tegenkomt en een praatje maakt?

Het antwoord van Perel is heel eenvoudig: eerst de mens, dan de taak.

Geef eerst ruimte voor het persoonlijke verhaal en praat daarna over het werk.

“The best way to be a leader is to connect”. Een teamleider die elke dag één of twee van zijn medewerkers even belt om te vagen hoe het gaat, hoe het met de familie gaat, of zijn/haar ouders gezond zijn. Dat is een echte leider. De leider die verbindt als mens tot mens en niet alleen door te spreken over de taak die gedaan moet worden.

Hoe blijf jij in verbinding?

Hoe doe jij dat? Hoeveel aandacht heb jij voor de mens, voor dat waar je collega mee worstelt? Wat weet jij eigenlijk over de situatie van je collega? Hoe vaak vraag je vanuit oprechte interesse ‘Hoe gaat het met je’, of is het een vraag die je uit gewoonte of beleefdheid stelt, zonder dat je tijd neemt om het antwoord oprecht te horen.

Interessant…

Het is half tien, donderdagavond. De wereld is via mijn laptop weer een beetje dichterbij gekomen. Ik klap hem dicht en mijmer een beetje door. De boodschap is helder. Want ook als we straks weer wel meer in elkaars fysieke nabijheid kunnen werken, dan blijven de antwoorden op deze vragen cruciaal.

-Wat heb jij de afgelopen tijd gedaan om je werkrelaties te verbeteren?
-Hoe heb je verantwoordelijkheid genomen om in verbinding te blijven?
-Hoe heb jij aandacht gegeven aan de situatie van je collega’s?
-Wat heb jij gedaan om eerst de mens en dan de taak te zien?
-Wat ga jij anders doen?

Ingrid is Team Facilitator, Trainer en Coach bij JBBX.  Lees hier meer over Ingrid Smit